گفت‌و‌گو با یک جوان هنرمند که از نوجوانی به شدت به کار با چوب علاقه دارد و حالا در کارگاهش با چوب‌های مختلف مجسمه می‌سازد.
من کی‌ام؟
فائزه یحیی‌آبادی هستم 23 ساله و ساکن سبزوار استان خراسان رضوی. معلم هستم و امسال اولین سالی بود که سر کلاس درس حاضر شدم.
درباره هنر مجسمه‌سازی با چوب توضیح می‌دهید؟
روش تولید ما متفاوت با روش کار مرسوم در ایران است. که با چاقو و مغار و این‌جور چیزها انجام می‌شود. در کل، این سبک، اختراع خودمان است یعنی این موتور سه‌هزار دوری که کارمان را با آن انجام می‌دهیم ایده خودمان است و هدفم جهانی شدن این سبک کاری است. کار باربرداری چوب را با این موتور انجام می‌دهیم و خیلی سخت بود اطرافیان را متقاعد کنیم که با این موتور می‌شود مجسمه‌های چوبی ساخت. این رشته آخر ندارد و تنوع عجیب‌وغریبی از کارهای هنری دارد که روحتان را جلا می‌دهد. من همیشه دوست داشتم به کسانی که در کنار کار اصلی‌شان به دنبال یک شغل دوم هستند این هنر را یاد بدهم. این هدف اصلی‌ام بود.
چطور شد به کار با چوب علاقه پیدا کردید و آن را ادامه دادید؟
من از بچگی به کار با چوب علاقه داشتم. همسرم هم در کنار کار اصلی‌‌اش کار با چوب را ادامه می‌داد. یک مدت مشغول کار تیراژ بودیم و 9هزار قطعه چوبی در ماه تولید می‌کردیم اما الان هنر مجسمه‌سازی با چوب را به خانم‌های خانه‌دار و علاقه‌مندان آموزش می‌دهم. 80درصد، علاقه باعث شد به سمت این کار بیایم. از بچگی، خلق کردن را دوست داشتم. یک مدت در دبیرستان کارهای هنری دیگری را هم انجام می‌دادم و وقتی ازدواج کردم و دیدم همسرم هم کارهای چوبی را انجام می‌دهند، خیلی پیگیرتر شدیم. یعنی برخی دستگاه‌ها را داشتیم و چند دستگاه دیگر برای کارگاه‌مان تهیه کردیم. فضای مجازی مثل سایت، اینستاگرام و یوتیوب را هم خیلی قوی‌تر کار کردیم.
یادگرفتن کار با ابزارهای چوب‌بری سخت نبود؟
تنها چیزی که برای یادگرفتن اهمیت دارد، علاقه است. ما الان تقریبا تمام دستگاه‌های مرتبط یا برخی دستگاه‌های مرتبط را که بتوان بعدها با آن کارهای متفاوت‌تری اجرا کرد هم داریم. خیلی زود کار با ابزار را یاد گرفتم و الان چند سالی است که مسیر کاری همسرم متفاوت شده است و من دارم کارهای کارگاه را انجام می‌دهم. الان تمام تمرکزمان روی آموزش غیرحضوری است. خیلی از هنرجوها با همین بسته‌های آموزشی پیج زدند و دارند محصولات‌شان را میفروشند. بسته به علاقه هنرجو مدت زمان یادگیری فرق می‌کند. هنرجوی 70-60 ساله‌ای داشتم که ظرف دو روز یک نمونه بی‌عیب و نقص برایم فرستاده است ولی هنرجویی هم داشتم که ظرف یک هفته تا 10 روز صفر تا صد کار را یاد گرفته است.
بودن در این رشته هنری چه سختی و شیرینی‌هایی دارد؟
خیلی‌ها روش کار ما را نمی‌پذیرفتند چون مثل بقیه روش‌های مرسوم کار با چوب نبود. ابتدای کارمان با حمله و مقاومت کسانی روبه‌رو شدیم که دوست داشتند روش‌های قبلی را اجرا کنیم. باورشان نمی‌شد سرعت کار تولید مجسمه‌های چوبی با یک موتور بالا برود و برایشان مبهم بود که با این موتور می‌شود کار باربرداری را انجام داد. شیرینی کار هم آن وقتی است که یک هنرجو از هر نقطه ایران و حتی خارج از کشور، نمونه کارش را می‌فرستد. آن ذوق و لذت واقعا برایم شیرین است. تمرکز آموزش روی آناتومی است و هنرجوها می‌توانند با آن مجسمه‌هایی در اندازه 3 تا 150ساننتی‌متری را بسازند. فقط باید خوب تمرین کنند. پینترست هم تنوع عجیب و غریبی از طرح‌های مجسمه را دارد و کار هنرجو را برای طراحی آسان می‌کند.
کار مجسمه‌سازی با چوب به درد چه کسانی می‌خورد؟
به همه بچه‌هایی که با من جلو می‌آیند می‌گویم، علاقه مهم‌ترین چیز است چون کار ساده‌سازی شده است و فقط باید شجاع باشید. موارد زیادی داشتم که خیلی می‌ترسند و اولش را خیلی خوب شروع کردند اما اشتباه‌شان این بوده که تمام ویدئوهای آموزشی را با هم دیدند و هنوز، سرکارگاه نرفته‌اند می‌گویند ما نمی‌توانیم. ولی هنرجوی 13ساله هم داشتم که به خاطر علاقه خیلی زود همه اصول کار را یاد گرفته است. به همین خاطر اگر نترسند و قدم اول را شجاعانه بردارند، کار سختی نیست. من الان که تابستان است و سر کلاس درس نیستم بخش زیادی از روز را درگیر طراحی و اجرای ایده‌های متفاوت برای تولید محتوا هستم. کسی نیست که در اینستاگرام با این سبک مجسمه چوبی بسازد و از آن الگو بگیرم. ماندن در کارهای هنری خیلی مقاومت می‌خواهند و خیلی‌ها فکر می‌کنند هنر پول نمی‌شود. وقتی ما دبیرستان بودیم می‌گفتند تنبل‌ها باید به هنرستان بروند اما الان فضا بهتر شده است و راه برای کارهای هنری دارد باز می‌شود. امیدوارم روزی کارهای هنری آن‌قدر گسترده باشد که هر انسانی یک رشته هنری بلد باشد.