امید شکری
توسعه صنعت توریسم به عنوان بخشی از ابعاد توسعه اجتماعی و فرهنگی هر کشور در کنار توجه به درآمدزایی، اشتغال زایی و مقوله اقتصاد فرهنگ بسیار حائز اهمیت می باشد، اکثر دولت ها در تلاش هستند تا بخش مهمی از درآمد سرانه ملی خویش را از این صنعت تامین کنند چرا که درآمد زایی این صنعت نسبت به هزینه های ناچیز آن بسیار بالااست.
امروزه یکی از قوی ترین نگاه ها در سطح بین الملل برای توسعه توریسم بعد اقتصاد توریسم است، براساس مطالعات WTO پیش بینی می شود که تعداد جهانگردان تا سال ۲۰۲۰ به یک میلیارد نفر برسد که در این بین درآمدی بالغ بر۱۵۵۰ میلیارد دلار عاید کشورهای جهان خواهد شد واز سوی دیگرروند اشتغالزایی دراین بخش ۱۱/۲ برابر سریع تر از سایر بخش ها عنوان شده است چرا که این صنعت بیش از صد میلیون شغل در سراسر جهان ایجاد می کند.
تاثیرات شگرف توریسم در کاهش نرخ بیکاری، افزایش سطح درآمد، تامین منابع انرژی و رونق بازار صنایع دستی که طبق آمار موجود ۱۰ میلیون نفر از آن ارتزاق می کنند تنها بخشی از مزایای ویژه پرداختن به این صنعت است.
به ازای ورود هر گردشگر ۲تا ۶ شغل به صورت مستقیم ایجاد می شود و در محاسبات اقتصاد دانان توسعه این روند با احتسابات مشاغل در بخش های تولیدی و خدماتی برای هر گردشگر به ایجاد شغل برای ۹ تا ۱۵ نفر می رسد.
هزینه لازم برای ایجاد هر فرصت شغلی در بخش خدمات و صنعت بین ۱۲ تا ۲۵ هزار دلار است حال آنکه برای صنعتی چنین درآمد زا این حجم سرمایه گذاری بسیار اندک است.
طی سال های اخیر صنعت توریسم ۱/۵ درصد درآمد ملی جهان را به خود اختصاص داده است در حالی که سهم هریک از صنایع نظامی، نفت و فولاد به ۵ درصد هم نمی رسد. توزیع جغرافیایی این درآمد به شدت نامتعادل است به طوری که ۸۰ درصد درآمد و اشتغال ناشی از این صنعت به آمریکا و اروپا اختصاص دارد از ۲۰ درصد باقی مانده ۲/۵ درصد سهم خاورمیانه می باشد و از ۲/۵ درصد سهم خاورمیانه کمتر از یک درصد سهم ایران می باشد.