«خانه مسافر» نام خانه هایی با کاربری مسکونی است که مردم بومی و محلی به مسافران و گردشگران برای اقامت یک یا چندروزه اجاره می دهند.
نویسنده: نیلوفر منصوری
به گزارش دیدشهر؛ «خانه مسافر» اصطلاحی که از گذشته‌های دور وجود داشته و بالاخره از سال 1394 به عنوان یکی از 16 مصادیق تعریف شده در آیین نامه ایجاد، اصلاح، تکمیل، درجه‌بندی و نرخ‌گذاری تأسیسات گردشگری مصوب هیأت وزیران برای تأمین رفاه حال مسافران، بهبود، نظارت و کنترل خدمات به گردشگران رسمیت یافت.
هیأت وزیران در شهریورماه سال 1394، در خلال اصلاح آیین نامه ایجاد، اصلاح، تکمیل، درجه‌بندی و نرخ‌گذاری تأسیسات گردشگری و نظارت بر آنها، «خانه‌مسافر» را رسماً به عنوان یکی از تأسیسات گردشگری به شمار آورده و هم اکنون بر اساس ماده یک آیین نامه مزبور، «خانه مسافر» مانند سایر مصادیق آن اعم از هتل، متل، مهمانپذیر و… در زمره تأسیسات گردشگری محسوب می‌شود.
این طرح از ابتدا مخالفان و منتقدانی داشت. تهدید حیات اقتصادی صنعت اقامت کشور از جمله هتل ها و مراکز اقامتی رسمی، اصلی ترین دلیل این افراد برای مخالفت با به رسمیت شناختن فعالیت چنین واحدهای اقامتی عنوان می‌‌شد.
به همین جهت سایت «خانه مسافر» برای ساماندهی به فعالیت‌های خانه‌های استیجاری در حوزه گردشگری شکل گرفت. برای شناسایی، صدور مجوز، تبلیغات و رزرو این خانه‌ها، شرکت‌هایی توسط بخش خصوصی در استان‌های مختلف ایجاد شد که در برخی از استان‌ها تعداد آنها زیاد و در برخی استان‌ها کم بود.
در ابتدای سال‌جاری وزارت امور اقتصادی و دارایی مصوبه‌ای را ابلاغ کرد و متعاقب آن وزارت میراث فرهنگی، بخشنامه‌ای منتشر و به استان‌ها ابلاغ کرد که فعالیت این شرکت‌ها را محدودتر می‌کند، زیرا با گذشت چند سال هیچ سامانه‌ای ایجاد نشد که مسافران به آن رجوع کنند و روند رزرو اقامتگاه خود را انجام دهند. آن‌گونه که از مفهوم بخشنامه عزت‌الله ضرغامی وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی برمی‌آید شرکت‌های مجری که واسطه‌ای در صدور مجوز برای «خانه مسافر»ها بودند، با رویکرد تسهیلگری هیأت مقررات‌زدایی کسب و کار منحل می‌شوند و دیگر کارایی نخواهند داشت. پس از آن معاونت گردشگری وزارت میراث فرهنگی این موضوع را به مدیران کل ابلاغ کرد و از آنها خواست طبق این دستورالعمل عمل کنند.