بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی در سال ۷۳۵ ه.ق به دست صدر الدین موسی از نوادگان شیخ صفی الدین بخش اصلی آن ساخته شد و در طول سالیان بعد بخشهای مختلف دیگری به آن اضافه شد.
بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی مجموعه بینظیری از کاشیکاری معرق، مقرنس، گچبری کتیبههای زیبا و نفیس، خطاطی، منبتهای ارزنده، نقرهکاری، تذهیب و طلاکاری، نقاشی و تنگبری است.
مجموعه بقعه شیخ صفی الدین که در ابتدا به عنوان مقبره و زیارتگاه شیخ صفی احداث شده بعدها محل دفن پادشاهان صفوی و خانوادههای تراز اول آنها نیز بود تا جایی که به مرور زمان این مجموعه به عنوان نمادی از حکومت صفویه در ذهن تاریخ حک شد و همگان شیخ صفی را با این بقعه میشناسند.
در این باره بخوانید:
گنبد الله الله؛ تجلی قدرت و نجابت معماری صفوی
صفی الدین اردبیلی؛ عارفی سیاستمدار
چینی خانه اردبیل قدیمی ترین کلکسیون اشیا تاریخی کشور
مقبره شیخ صفی الدین؛ شاهکار معماری قرون وسطای اردبیل
ماجرای فرش شیخ صفی الدین اردبیلی و انتقال آن به لندن
اسرار آشپزخانه بزرگ شیخ صفی الدین اردبیلی
اصول نهفته معماری در شاهکار دوران صفوی
بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی با وجود اینکه سیاحان، نویسندگان و پژوهشگران متعددی به خود دیده اما همچنان اسرار مگوی بسیاری دارد که نیازمند تحقیق و پژوهش است.
به اعتقاد معماران جای جای این بنا با اندیشه و تفکر احداث شده و هیچ بخشی مازاد و زاید نیست. تمامی بخشها با هدف انتقال و اشاعه اندیشه شیخ صفی و فرزندان وی شکل گرفته است و در واقع میتوان گفت مهمترین بنای دوره صفوی در ایران محسوب میشود.
