موزه چینی خانه بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی در حدود سال های ۱۰۱۴ تا ۱۰۱۸ ه.ق توسط شیخ بهایی احداث شده و بیش از ۴۰۰ سال قدمت دارد.
بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی ثروت و موقوفات فراوانی داشته است که امروزه چیزی از آن همه دارایی برای بقعه باقی نمانده است.
بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی بعنوان مکان مقدس همیشه دارالامان گناهگاران و خطاکاران بود تا با حضور در این مکان بخشیده شوند.
پس از فوت شیخ صفی الدین اردبیلی در سال ۷۵۳ هجری قمری، به همت صدرالدین موسی، فرزند وی روی قبر او را بنا و ساختمانی ساختند که بعد از مرگش بقیه خاندانش را در همانجا دفن کنند.
صندوق قبر چوبی و نفیس شیخ صفی الدین و شاه اسماعیل اول صفوی، موجود در بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی در شمار ارزشمندترین آثار هنری دوره اسلامی به شمار می آیند.
بخش دیگر این مجموعه قندیل خانه نام دارد که قسمت اصلی این بنا نیز محسوب می شود.
مجموعه بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی که توجه یونسکو را در سال ۲۰۱۰ به خود جلب کرد، در گذشته به واسطه اطعام و نذورات روزانه خود به هزاران نفر شهرت جهانی داشت.
بقعه شیخ صفی الدین از جاذبه های مهم و تاریخی استان اردبیل است که این مکان ارزشمند و تاریخی در سال ۲۰۱۰ در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.
بسیاری از اصول نهفته در معماری بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی که از آن به عنوان شاهکار دوره صفوی یاد می شود، گویای علاقه مندی حاکمان این برهه تاریخی جهت نشر اندیشه توحیدی است.
قدرت و نجابت معماری صفوی بی شک به بهترین صورت در بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی تجلی کرده، که یکی از بزرگترین مقابر جهان و مجموعه ای از آرامگاه های بزرگان، مشایخ و سلاطین صفوی و فضاهای آیینی و عبادی در دو سبک آذری و اصفهانی است.